Vermindering van proteïnurie geassocieerd met chronische nierziekte bij de kat (lagere dosis 1 mg/kg).
Voor de behandeling van systemische hypertensie bij katten (hogere dosis 2 mg/kg), zie "Angiotensine II antagonisten bij hypertensie".
Telmisartan is een specifieke antagonist van de angiotensine II-receptor (type AT1). Hierdoor verdringt telmisartan angiotensine II van zijn bindingsplaats op de AT1-receptor waardoor de pathologische effecten van angiotensine II zoals vasoconstrictie, retentie van natrium en water, toegenomen aldosteronsynthese en orgaanremodellering, worden verhinderd. Gezien de selectiviteit van telmisartan zullen effecten die geassocieerd worden met stimulering van de AT2-receptor zoals vasodilatatie, natriurese en remming van ongewenste celgroei, niet worden onderdrukt. In een klinisch onderzoek bij katten met chronische nierziekte werd binnen de eerste 7 dagen na aanvang van de behandeling met 1 mg/kg een afname van proteïnurie waargenomen. In een verder klinisch onderzoek bij katten met hypertensie werd een verlaging van de gemiddelde systolische bloeddruk bereikt met een dosis van 2 mg/kg. In een klinisch onderzoek bij katten met chronische nierziekte werd een dosisafhankelijke afname van de gemiddelde arteriële bloeddruk vastgesteld en een afname van de proteïnurie. De klinische draagwijdte van deze veranderingen is niet duidelijk. Hoewel hypokaliëmie vaak wordt geassocieerd met chronische nierziekte, werd in klinische veldstudies bij katten geen effect op de kaliumexcretie vastgesteld.
Telmisartan wordt na orale toediening van de aanbevolen dosering snel geabsorbeerd. De maximale plasmaconcentratie (Cmax) wordt bereikt na 0,5 h. Zowel de Cmax-, als de AUC-waarde kennen een lineair verloop binnen het doseringsbereik van 0,5 tot 3 mg/kg. Voederen heeft geen invloed op de absorptie. Door haar lipofiel karakter heeft telmisartan een hoge membraanpermeabiliteit met snelle distributie naar de weefsels tot gevolg. Stapeling werd niet vastgesteld. De absolute biologische beschikbaarheid na orale toediening is 33%. In vitro-studies met menselijk, honden-, muizen- en rattenplasma toonden een hoge plasma-eiwitbinding (> 99,5%) aan. Telmisartan wordt na orale toediening bijna uitsluitend met de feces uitgescheiden, vooral als onveranderd bestanddeel. Een deel van telmisartan wordt bij de kat geglucuronideerd. De metabolieten zijn niet actief. De gemiddelde terminale halfwaardetijd bedraagt 7,7 h.
Niet gebruiken bij dracht en lactatie of bij overgevoeligheid.
Milde en voorbijgaande gastro-intestinale symptomen (oprispingen, braken, diarree of zachte feces) werden zelden vastgesteld. In zeer zeldzame gevallen werden verhoogde leverenzymen waargenomen. Deze normaliseerden binnen een paar dagen na de stopzetting van de behandeling. Bloeddrukdaling en verlaging van de hematocriet werden waargenomen bij de aanbevolen behandeldosis.
Bij gelijktijdige behandeling met amlodipine in de aanbevolen dosis werden geen klinische verschijnselen van hypotensie waargenomen.
Door het inwerken op het renine angiotensine aldosteron systeem, kan een lichte verlaging van de hematocriet voorkomen. De hematocriet dient tijdens de behandeling gecontroleerd te worden. Bij bloeddrukdaling dient eventueel een symptomatische behandeling te worden ingesteld. De bloeddruk dient tijdens de anesthesie te worden gecontroleerd.
Zwangere vrouwen dienen extra voorzichtig te zijn en moeten contact met het product voorkomen.
De veiligheid van het product werd niet gecontroleerd bij dracht, lactatie of bij fokdieren.
